Er búin að vera í saumastuði síðan ég kom með saumadótið mitt heim og er búin að njóta mín í "saumaherberginu mínu"

 5 veski undir sokkaprjóna kr. 2500 stk.

Séð inn í veskið.

Ég var svo ánægð með prjónatöskuna mína að ég skellti í eina í viðbót handa mér (þessi rauða með blómunum) og 4 í viðbót í gallerýið. Ég lækkaði verðið niður í kr 2800 stk.

Nála bréf er alltaf gott að eiga, kr 700 stk.

Prjónataska, sokkaprjóna veski, hringprjóna veski, pennaveski og nálabréf.

Pennaveskið og hringprjónaveskið. Man ekki hvað ég setti á þau, en held að það hafi verið kr. 1500 fyrir pennaveskið og kr. 2000 fyrir hringprjónaveskið.

Meira seinna, er að fara að afgreiða í Gallerý Tyrkja Guddu, allir velkomnir.

Bless Thilda

 Ég er búin að prjóna tvær peysur síðan á fimmtudag í síðustu viku, byrjaði á þessari grænu á fimmtudag og kláraði að prjóna hana á laugardag, kláraði svo að festa enda og þvo hana á sunnudag. Munsturbekkurinn er einn frá mér, það er önnur peysa inni í albúminu með sama munstri, ljósgrá og appelsínugul. Peysan er til sölu í Gallerý Tyrkja Guddu (GTG) stærð M.

Sæl aftur, þetta er Sunna sem bloggar. Ætla bara að gera svona part 2 dæmi.

Frá því í desember hefur mér gengið ágætlega. Ég hélt áfram hjá Fríðu og er hjá henni ennþá í dag, hún hefur hjálpað mér rosalega mikið. 

2013 hefur verið fínt hingað til. Ég útskrifaðist á BUGL 25. jan. eða tveim dögum fyrir 16 ára afmælið mitt. Frekar góð afmælisgjöf frá sjálfri mér.

Ég móðir mín og Fríða Hrönn ákváðum að halda kynningar um þunglyndi fyrir 10. bekkina, það gekk vel, ég fékk góða athygli og ég held að það hafi skilað sér vel. Ég sagði við krakkana að þau gætu hvenær sem er spurt mig að einhverju, sama hvað og þau hafa gert það, sem er frábært, bæði fyrir mig og aðra. Svo kom að því að skrifa grein í Fréttir (fréttablaðið í eyjum). Ég talaði þá við Júlíus og ég, mamma og Fríða Hrönn hittum hann síðar. Ég er mjög sátt með greinina og mjög stolt að hafa fengið tvær blaðsíður, bæði fyrir mína sögu og fyrir Helgu Tryggva, sem er ráðgjafi í GRV. Hún skrifaði um einkenni þunglyndis og kvíða o.a. 

Ég tók þátt í uppsetningu á Grease með LV, og er mjög stolt og fegin að hafa fengið það tækifæri. Ég held að ég hafi stigið aðeins út úr skelinni. Fólkið þar hjálpaði mér án þess að vita af því, bara með því að vera þarna. 

Ég útskrifaðist úr GRV fyrir viku síðan, og ég veit ekkert hvað ég á að gera í haust. Eftir að ég útskrifaðist fannst mér lífið vera búið og ég vissi ekkert hvað ég átti að gera, en Oddný talaði við mig og mér leið aðeins betur. Oddný flutti til mín í apríl og er að vinna hérna í Eyjum, það er gott að hafa bestu vinkonu sína svona hjá sér, þó svo að við rífumst stundum og erum ósammála um ýmislegt, en það gerir okkur bara sterkari.

Ég á yndislegan kærasta, sem dílar við mig á mínum erfiðu dögum og gerir það vel.

Núna er ég að undirbúa mig fyrir vinnu í VSV í sumar, þessa viku er ég á nýliðanámskeiði hjá Visku og byrja vonandi kringum 20. júní að vinna.

Framtíðarplönin í dag eru þannig, að ég ætla í skóla í haust, hvar sem það verður og halda svo bara áfram í honum, vinna næsta sumar og svo vonandi flytja upp á land til kæró næsta haust eða haustið 2014. Ég ætla að láta mér batna meira og halda áfram að hjálpa öðrum. 

Ps. Þú getur alltaf fundið mig á FB ef þig vantar hjálp, ég segi engum. :)

Hæ þið.

Ég heiti Sunna Mjöll Georgsdóttir og er 15 ára frá Eyjum. Ég hef verið skrýtin allt mítt líf og ég veit það sjálf. Hér vil ég deila með ykkur sögu minni af þunglyndi og kvíða. 

Ég er greind með þunglyndi og 4-6 kvíðaraskanir, mannafælni og félagsfælni. Þetta byrjaði allt í 7. bekk. Þá dó mjög mikilvæg manneskja í lífi mínu. Tveim dögum áður en hann dó fór ég í heimsókn til hans og hann sagðist vera að fylgjast með mér, ég hef munað eftir þessu atviki frá þessum degi. 

Ég sé drauga og skynja drauga og hann hefur komið í heimsókn nokkrum sinnum.

Í 7. bekk sagði ég einnig við góðar vinkonur mínar að ekki hringja í mig, ég vil fá að vera ein og ég hef eiginlega verið ein síðan. Í enda 8. bekkjar hleypti ég stelpu inn í líf mitt, sem við skulum kalla Rósa. Þá fór ég að fara út og vera meira með vinum mínum. Ég og Rósa vorum óaðskiljanlegar, ég kallaði hana sálufélaga minn, en í raun og veru var hún ekki vinkona mín. Hún tók alla stráka frá okkur vinkonunum og laug eins og ég veit ekki hvað. Hún tók besta vin minn frá mér.

Í janúar á þessu ári byrjaði ég að skaða sjálfa mig og sagði engum frá nema kisunum mínum. Ég hætti að hafa samskipti við Rósu og útilokaði hana úr lífi mínu. Á þrettándanum eignaðist ég mína lang bestu vinkonu sem heitir Oddný. Þótt ég sé búin að þekkja hana svona stutt, þá er hún mér allt. Hún hefur hjálpað mér svo mikið. 

Svo í mai leitaði ég mér hjálpar hjá afleysingarlækni sem var fyrir heimilislækninn minn. Afleysingarlæknirinn heitir Davíð. Ég sagði honum hvað var að hrjá mig og hvað væri búið að gerast og hvernig ég skaðaði sjálfa mig. Ég fór í nokkra viðtalstíma hjá honum og hann setti mig á lyf sem kallast Zoloft. Síðan seinna í júní fór ég til Oddnýjar, hún býr rétt fyrir utan Hellu, þar var besti vinur hennar og ég kynntist honum, köllum hann Jón. Hann var æðislegur og ég varð hrifin af honum. Eftir að ég kom aftur heim til Eyja gat ég ekki hætt að hugsa um hann. Fyrir Þjóðhátíð kom Oddný til mín og lét mig tala við Jón í símann, sem sagðist vera hrifinn af mér líka.

Ég handleggsbrotnaði miðvikudeginum eftir Þjóðhátíð, en fór samt til Oddnýjar á föstudeginum eftir Þjóðhátíð, þar var hann, hann var svo yndislegur og hjálpaði mér mikið vegna handleggsbrotsins. Sama kvöld og ég kom heim til Eyja, sagði hann mér að hann hafi aldrei verið hrifinn af mér, þetta var allt lygi. Ég hélt áfram að fara til læknis og ég hélt að mér gekk vel. Svo fór ég til Færeyja í 5 daga, sé eftir að hafa komið heim. 

Ég var í skólanum í Stíl, þegar ég fékk símhringingu frá stelpu sem var vinkona Jóns. Þá hafði Jón verið að segja við alla að ég væri lauslát hóra og þessi stelpa sagði mér það og kallaði mig einnig lausláta hóru. Ég var svo miður mín og vissi ekkert hvað ég ætti að gera. Móðir mín hringdi í hann og bað hann um að láta mig vera, en hann hélt áfram. Eineltið gekk svo langt, að ég lenti uppi á spítala til þess að sauma í handlegginn á mér, þá hringdi mamma mín í pabba hans, en hann hætti ekki. Þá ákvað ég að fara til lögreglunnar en þau sögðust ekki geta gert neitt og vissu ekkert hvað ég ætti að gera. Hann hélt áfram í svolítinn tíma eftir að ég fór til löggunnar, en svo hætti þetta, en hann eyðilagði mig samt. Það sem hann sagði við mig var viðbjóður og það á enginn skilið að láta segja eitthvað svona við sig.

Ég hélt áfram að líða illa og hætti að mæta í skólann. Það eina sem ég gerði allan daginn var að borða og sofa. Svo skar ég mig svo djúpt að ég lenti aftur uppi á heilsugæslu og var lögð inn með 18 spor í handleggnum. Ég svaf uppi á spítala og hjúkkurnar þar eru æðislegar, en það var ein sem skar sig úr, sem ég held að heiti Þórunn. Hún sat með mér og huggaði mig og kíkti inn á mig á svona 1-2 tíma fresti. Hún sagði við mig að ég væri falleg og flott stelpa, en ég þyrfti að finna það sjálf. 

Daginn eftir að ég var lögð inn fór ég upp á land og var bókuð í bráðaviðtal á BUGL. Ég er búin að fara tvisvar, en finnst það ekki gera gagn, en ætla að gefa þessu tíma. 

Stuttu eftir þetta fórum ég, mamma og tvær systur mínar á Dalsmynni að skoða hvolpa, við höfðum ætlað að fá okkur hvolp lengi. Kvöldið áður en við fórum að skoða hvolpa, var mamma með bakþanka, en ég sagði henni en ég þyrfti einhvern annan en kettina, einhvern sem ég gæti farið í göngu með. Það endaði með því að við fengum okkur Cavalier hvolp. Hann er þriggja mánaða og ég fékk að skýra hann Svenni. Þótt við séum bara búin að eiga hann í nokkra daga, þá hefur hann breytt lífi mínu algjörlega. Það sem einn lítill hvolpur getur gert er ótrúlegt, því fá engin orð lýst. 

Fyrir mánuði síðan byrjaði ég að tala við Rósu aftur, ég var svo ánægð með það, en það voru mistök held ég. Hún og Jón eru víst bestu vinir. Hún er besti vinur stráks sem eyðilagði líf mitt og sjálfsmynd mína. Ég var ekki ánægð og ætlaði að hætta að tala við hana aftur. Ég sagði mömmu minni frá þessu og hún fór að lesa yfir Rósu og lét mig svo tala við hana. Ég sagði Rósu hvernig mér liði með þetta allt saman og hvað Jón hefði í raun og veru gert mér. Ég held að hún hafi ekki gert sér grein fyrir hversu alvarlegt þetta er. Hún ætlaði að fórna vináttu þeirra fyrir mig, en einhvern veginn get ég ekki leyft það og ég skil ekki af hverju. 

Skólinn veit hvernig ástand mitt er, en ég fékk að heyra frá ritaranum að þeim finnst gaman að sjá mig mæta í skólann.

Svo frétti ég að Jón og Oddný væru að koma um helgina til Eyja. Ég brotnaði niður við að frétta það. Sem betur fer er ég að fara upp á land með fjölskyldu minni, þar á meðal Svenna, við erum að fara í bústað. Þá er ég að taka mér pásu frá öllu, en mér finnst samt leiðinlegt að móðir mín vilji ekki að ég sé á eyjunni út af því að Jón er að koma. Mér finnst ógeðslega leiðinlegt að geta ekki verið á stað þar sem ég er búin að alast upp, út af eineltis máli og hann er bara að koma um helgina, sem betur fer, en leiðinlegt að geta ekki hitt Oddný. 

Þegar eitthvað svona gerist kemst maður að því, hver er í raun og veru vinur manns. Stelpa sem ég kallaði vinkonu mína sagði að ég væri klikkuð. Mér finnst líka mjög leiðinlegt að geta ekki og látið litlu systur mína skilja hversu alvarlegt þetta í raun og veru er. Ég held líka, að hún sé aðeins of ung til þess að skilja þetta alt saman.

Hetjurnar í mínu máli eru heimilislæknirinn minn Ágúst, mamma, stóra systir mín hún Margrét og tvær lang bestu vinkonur mínar, Oddný og Ása. Þetta eru manneskjur sem ég vil þakka fyrir að halda mér á floti. 

Nýlega fór ég á lyf sem kallast Venlafaxin, þau gera ekki gagn, en ég held samt áfram að taka þau.

Ég fékk mér tattoo sem er fugl sem á að tákna frelsi frá öllu sem ég er að ganga í gegnum.

Ástandið í dag er þannig að ég er á fullorðins þunglyndislyfjum, mamma mín er búin að taka alla hnífa og öll skæri og fela þau fyrir mér og hún vil að ég sé helst ekki ein heima og ég er í viðtölum á BUGL.

Það sem fékk mig til að skrifa sögu mína, er að ég sá á netinu að fólk veit í raun og veru ekki hvað þunglyndi og kvíðaraskanir er. Mér finnst eins og það ætti að kynna sér málið betur.

Ég er með regnboga hár, ég geng í litríkum fötum, en einnig svörtum, og þá kallast ég sceemo og er stolt af því.

Takk fyrir mig og takk fyrir að lesa.